Narodziny Dzieciątka

3 mar 2016 @ 19:22 · Kategoria cytaty, zdjęcia

” Mchy mówiły:”Ach, cóż za złocistość?

Chyba będzie jakaś uroczystość.”

Dzięcioł z dębem rozmawiał znacząco,

że się cudo zdarzyło na łące.

Potem poszły poszumy trawami,

przyszła noc ze wszystkimi gwiazdami,

wzeszedł księżyc rumiany jak kucharz,

rzekł wiatrowi: 'Ty mi trawy rozdmuchasz”.

I rozdmuchał wiatr posłuszny trawy,

zerknął z góry w nie księżyc ciekawy,

a tam dziecko leżało w sitowiu,

krasnoludek zrodzony w nowiu.

Więc przywołać rozkazał stworzenia,

stary księżyc i tańce i pienia,

ku czci czynić dziecięcia onego,

złocistego, niewiadomego.

I świetlików ognistą czeredę,

witał strumień płynący w dół.

A bór skrzypiał jak szary kredens

pełen zajęcy i ziół.

K.I. Gałczyński

komentarze

Amaliarosa

21 paź 2013 @ 18:28 · Kategoria cytaty, zdjęcia

Taki piękny wiersz na dziś. Pozdrawiam, jeszcze dziś tu…chcąca…

Amaliarosa

Wszystkie szmery, wszystkie traw kołysania,

wszystkie ptaków

i cieniów ptasich przelatywania,

wszystkie trzcin,

wszystkie sitowia rozmowy,

wszystkie drżenia

liści topolowych,

wszystkie blaski

na wodzie i obłokach,

wszystkie kwiaty,

wszystek pył na drogach,

wszystkie pszczoły,

wszystkie krople rosy

to mi jeszcze,

przyjacielu, nie dosyć –

chciałbym więcej ptaków,

drzew z ptakami,

więcej blasków, gwiazd, obłoków,

trzcin, kaczek na wodzie,

i uchwycić to wszystko rękami,

ucałować to wszystko ustami

i tak zajść, jak słońce zachodzi.

 Gałczyński

komentarze

Skąd? Dokąd?

3 cze 2013 @ 16:35 · Kategoria cytaty

1
Twoje ciało zielenieje z przerażenia,
gdy budzisz się w nocy. By grozie stawić czoło
godnie,
nagi stajesz przed lustrem ze świecą w ręku.
Każde włókno ciała
z grozy omdlewa
ze strachu truchleje.
Jak strasznie jest spotkać w nocy własny obraz,
gdy to budzi się w nocy: „Przyjdź” woła „Przyjdź kotku”.
A potem bez ceregieli: „Wróć!”
Jak kapral do rekruta, co łudzi się zejść z pola walki,
Daremnie.
Piece już rozpalone. Dymy idą ku niebu.
„Wróć”
rozkazuje kapral. A ty wiesz, że donikąd.
Do nicości.
Która jest skłębieniem przerażeń.
podnoszącym włosy na głowie praarchaicznej Meduzie.

2
„Skąd?” — „Od śmierci.” — „Dokąd?” — „Do śmierci.”
„A ty?” — „Z życia. Do życia.”
„Kto ty jesteś?” — „Ja jestem Ty.
Jak w lustrze:
ty jesteś moim odbiciem.
Albo odwrotnie.”
— „Jak ustalić, kto czyim jest odbiciem?”
— „Nie ustalisz. Lustra nie ma.”
Lustra nie ma. A przecież widzę swoje ciało przerażone
oblewane wolno spływającymi dreszczami lęku
w liturgicznej zieleni świecy.
Lustra nie ma. Jest tylko oczarowanie.
Jest tylko echo, które nie wie czyim jest echem?
Czy czyimś jest echem?
Zawsze słyszało tylko głos swój własny,
zawsze z siebie się tylko odradza, Feniks przedziwny,
wieczna zjawisk partenogeneza.
Dokąd? Do śmierci. Dokąd? Do życia.
Jest tylko ja, lecz i ono nie wie, czyim jest ja?
Czy czyimś jest ja?
A nadzieja? Ona, owszem, odzywa się jak ptaszę w nocy,
gdy wszystkie głosy zmilkły, gdy wszystko śpi,
gdy wszystko umarło i wszystkie nadzieje wygasły.

(Paryż, lipiec 1956)

Aleksander Wat, Przed weimarskim autoportretem Dürera (w dwóch wariacjach)

komentarze