Sen
Otwierając oczy- jestem sługą,
Zamykając je- jestem jedynym władcą.
a co potem?
A co będzie, kiedy świadomość przestanie poruszać rękoma? Co się stanie kiedy dumnie zadzierające głowę JA nie wciągnie już powietrza, nie ułoży sobie fryzury, nie pomaluje paznokci? Emocje zbledną i pogniecione niczym niepotrzebna już gazeta, przybiorą formę nieważności. Zapalone światełko czasu przeszłego ma już nigdy nie zgasnąć.Droga ku poznawaniu,doznawaniu, tworzeniu przerywa się nagle pozostawiając niepodpisane listy, niezapłacone rachunki, nienapisane książki, nienarodzone dzieci… Gesty, słowa, sprawy, spojrzenia, uczucia, przez chwilę jeszcze zawisną w powietrzu, aby w końcu ulecieć i rozmyć się w nieznanym niebycie. Wbrew granicom, sporom, nienawiści wszyskie cząstki spotkają się, aby w zgodzie i harmonii, łącząc się i rozbijając tworzyć nowe i wciąż nowe…
Coś dla mojej siostry, która się zgubiła i znalazła.
Ona i ja
Otwieram rano oczy i widzę ją jak stoi przed lustrem. Założyła niebieską sukienkę i uśmiecha się do swojego odbicia. Jej włosy lśnią w słońcu, ona cała promienieje. Jest ładna, szczupła nic dziwnego, że się cieszy, w końcu ma powody. Ja nie będę patrzeć w lustro, nie chcę znowu widzieć tego potworka wyłaniającego się ze zwałów sadła. Nie wiem czy w ogóle wstanę… Tak… zostać w łóżku, nie podnosić tych ołowianych powiek, nie dźwigać ciężaru myśli, słów, własnych czynów. Zasnąć i spać, spać, spać… czytaj dalej »
…jak awers i rewers
„… dopiero świadomość, że pewnego dnia przestanie istnieć, stała się dostatecznie silna, naprawdę zdała sobie sprawę, jak nieskończenie cenne jest życie. To trochę tak, jak awers i rewers, dwie strony monety; monety, którą stale obracała w dłoni. Im większa i wyraźniejsza była jedna strona, tym większa i wyraźniejsza stawała się druga. Życie i śmierć były jak dwie strony tej samej sprawy. Nie można przeżywać tego, że się istnieje, bez świadomości, że kiedyś się umrze, pomyślała. Tak jak nie możliwe jest myślenie o śmierci bez myślenia o tym, jak wspaniałe jest życie.”
Jostein Gaarder „Świat Zofii”
szeptohihy codzienności
Ołowiane powieki bezsennie wgniatają się w głowę.
Zabłąkany, podchmielony sen, obija się w ciemnościach jak wracający z baru nocny cień.
Groteskowe resztki dnia pochylają się nad barłogiem i bezlitośnie szydzą obrzydliwym szepto-hiho-szemraniem.
Zamyślona ćma, wpada w płomień świecy i kończy swój żywot…
Kotara opada.
List do M. -o trybikach umysłu
Od naszego ostatniego spotkania, ułożyłam w głowie już chyba całą powieść, składającą się ze zwierzeń, myśli, spostrzeżeń, pytań adresowanych do Ciebie. Co kilka dni leżąc w łóżku przed zaśnięciem, dołączałam dalsze części, a potem sprawnie zaklejałam koperty, tych nie napisanych listów, sennie opadającymi powiekami. Teraz siedząc w rażącym świetle dnia, bez żadnych półcieni i skradających się magicznych mglistości, zbitków marzeń i snów, potrafię jedynie odnaleźć małe cząsteczki tamtych myśli, jak skrawki potłuczonego dzbana, które już nie tworzą tej samej całości. czytaj dalej »
Do G. (wspominki)
Zabierz mnie proszę
w ciszę twego oddechu,
w bezkresny spokój twych ramion
Otrzyj moje łzy
ciepłym słowem, spojrzeniem.
I pozwól mi utonąć w otchłani miłości.
Gdzie są ludzie?
” Gdzie są ludzie?
– zaczął znowu Mały Książę. Czuję się trochę osamotniony na pustyni…
– wśród ludzi jest się także samotnym, rzekła żmija.”
A. de Saint-Exupér
Tak jak teraz jest
Pogrążona w ciszy codzienności, w przenikliwej przewidywalności.
W tym co w chwili obecnej. Tkwię…
Z tym samym uśmiecham na ustach.
Fundacja dla Ratowania Zwierząt Bezdomnych "EMIR"